ΥΓΙΕΙΝΕΣ «ΤΡΟΦΕΣ»-Α(ν)θότυρος και «Δημητριακά»

Οι αλήθειες για τις υγιεινές τροφές

Καταχρώμαι της φιλοξενίας του οικοδεσπότη Θόδωρου, όντας εξ αρχής βέβαιος ότι δεν έχει αντίρρηση, για να μεταφέρω εδώ δύο θέματα που έχουν άμεση σχέση με τις διατροφικές συνήθειες και την υγεία μας.
Δεν άπτονται της παραγωγής παραδοσιακών προϊόντων ή της οικολογικής συνείδησης και φροντίδας του περιβάλλοντος.
Συνδέονται όμως άμεσα με κάποια βιομηχανοποιημένα είδη διατροφής, την προέλευσή τους και την ποιότητά τους, τα οποία πολυδιαφημίζονται ως πλήρως υγιεινά και απολύτως απαραίτητα στην σύγχρονη διατροφή, ενώ η κυριότερη προσφορά τους είναι υπερκέρδη στις βιομηχανίες.

Ξεκαθαρίζω πως ό,τι διαβάσετε είναι οι δικές μου γνώσεις στα συγκεκριμένα θέματα διανθισμένες με κάποιες σκέψεις.
Προειδοποιώ επίσης ότι ορισμένοι(ες) αναγνώστες(τριες) θα ενοχληθούν (ιδιαίτερα στο 2ο θέμα )και ενδεχόμενα θα σκεφθούν να διακόψουν την ανάγνωση.
Παράκληση με όλο τον σεβασμό, να μη την διακόψετε πριν την ολοκληρώσετε. Κάνετε υπομονή και βέβαια έχει ενδιαφέρον μετά, να διατυπώσετε απόψεις και σχόλια. Ακόμη και αν κάποια είναι επικριτικά, θα παρακαλέσω τον οικοδεσπότη Θόδωρο να μη διαγράψει ούτε τα υβριστικά, αν υπάρξουν. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

1ο ΘΕΜΑ

Από την παραδοσιακή τυροκομία: Τα τρία κύρια συστατικά του γάλατος (εκτός από το νερό, το βούτυρο, τα ιχνοστοιχεία κ.λ.π.) είναι:
α) Η τυρίνη β) το γαλακτολεύκωμα γ) το γαλακτοζάχαρο.
Όλα τα τυριά παράγονται από την επεξεργασία και στερεοποίηση της τυρίνης η οποία συμπαρασύρει και το μεγαλύτερο ποσοστό λίπους. Επομένως ό,τι παράγεται από τον εναπομένοντα ορό (τυρόγαλο), είναι σχεδόν άπαχο και έχει κύριο συστατικό το γαλακτολεύκωμα. Αυτά τα ονομάζω αυθαίρετα ως τυροειδή, επειδή η τυρίνη απουσιάζει.
Όποιος έχει χρόνο ας ξαναδιαβάσει με προσοχή όλα μου τα σχόλια στο «Φτιάχνω τυρί φέτα και μυζήθρα» . Έγραφα για τον ανθότυρο ή αθότυρο, ή μυζήθρα ή γκίζα αρβανίτικα κ.λ.π. που παράγεται από την θερμική επεξεργασία του τυρόγαλου. Aς ξαναπούμε ωρισμένα πράγματα:

• Το τυρόγαλο από φέτα περιέχει συνήθως 0,5-1,5%(σπάνια), βούτυρο. Το τυρόγαλο από γραβιέρες περιέχει 1,5-2,5 % . Εκ των πραγμάτων επομένως η μυζήθρα από το τυρόγαλο γραβιέρας είναι ποιοτικά καλύτερη.
• Αν λίγο πρίν την κροκίδωση, όταν δηλ. η θερμοκρασία πλησιάζει τους 75-78 βαθμούς, προσθέσουμε σε ποσοστό 15-20 % φρέσκο κρύο γάλα πλήρες (πρόσγαλο), η μυζήθρα γίνεται πολύ καλύτερη και άριστη αν το πρόσγαλο είναι γίδινο.
• Από το τυρόγαλο όμως συνήθως αφαιρείται το μέγιστο ποσοστό λίπους (σχετικά στο «φτιάχνω βούτυρο» ), οπότε οι φρέσκιες μυζήθρες του εμπορίου (φυσικά ούτε λόγος για πρόσγαλο) είναι πρακτικά τελείως άπαχες.
To παραγόμενο προϊόν λοιπόν, είναι μία λευκή μαλακή μάζα τυροειδούς, τελείως άγευστη και όμως πολυδιαφημιζόμενη, η οποία ανάλατη και άπαχη, δεν «αντέχει» ακόμη και στο ψυγείο περισσότερο από 2-ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι σε οποιονδήποτε α(ν)θότυρο του εμπορίου διατηρείται περισσότερο χρόνο κάτι δεν πάει καλά.
• Όσα κεφάλια δεν καταναλωθούν συγκεντρώνονται, ζυμώνονται με αρκετό αλάτι (ουσιαστικά γίνεται πάστωμα για συντήρηση και ενδεχομένως, αλλά δεν γνωρίζω, προσθήκη συντηρητικών) και πωλούνται ως κρεμώδες παρασκεύασμα σε βαρέλια ή δοχεία με το κιλό, με την εμπορική (της πιάτσας) ονομασία, ούρδα. Όταν λοιπόν σε συσκευασίες τυροπιτοειδών αναγράφεται στα υλικά και μυζήθρα, πρόκειται για μπούρδα που χρησιμοποιείται στα βιοτεχνο-βιομηχανικά τυροπιτοκατασκευάσματα αντί για φέτα, επειδή είναι πολύ φθηνή πρώτη ύλη. Ο φρέσκος α(ν)θότυρος αλήθεια πόσο πωλείται; Κάνετε την πρώτη σκέψη-σύγκριση.
• Άλλος τρόπος συντήρησης είναι το τρίψιμο των κεφαλιών με ψιλό αλάτι, καλό στέγνωμα στον αέρα και μετά στην κατανάλωση ως «ξερή» μυζήθρα για τα ζυμαρικά.
• Στην Κρήτη την μυζήθρα παλιά για να συντηρείται εκτός ψυγείου, την «τύλιγαν» σε καθαρή στάχτη από καυσόξυλα. Η στάχτη κολλούσε, έκλεινε τους πόρους και ολόκληρο το κεφάλι αεροστεγώς, οπότε ο ατμοσφαιρικός αέρας δεν ερχόταν σε επαφή με το υλικό και έτσι δεν άρχιζε η διαδικασία αλλοίωσης και σήψης.
• Η στάχτη στην Κρητική διάλεκτο λέγεται άθος ή και αθός (από το ρήμα αίθω=καίω εξ ού και αιθάλη=καπνιά καθώς και το αίθουσα=χώρος φωτεινός). Από αυτό η μυζήθρα ονομάσθηκε αθότυρος δηλαδή «το τυρί με την στάχτη».

Η εσκεμμένα λανθασμένη ονομασία ανθότυρος, που παραπέμπει συνειρμικά (εδώ έχει σοβαρό λάθος και το λεξικό του Δημητράκου) στο «άνθος» του τυριού (κάτι το πολύ εξαιρετικό δηλαδή), αντί του σωστού αθότυρος, σε συνδυασμό με την απουσία λίπους που το καθιστά διαιτητική τροφή στις σινιέ και λαμέ σύγχρονες φιγούρες (πλήν των εχόντων πραγματική ανάγκη ασθενούντων), έδωσαν υπερβολική αξία σε ένα υποπροϊόν της τυροκομίας και μια ολόκληρη επικερδέστατη διατροφική παραφιλολογία, στήθηκε έντεχνα γύρω από ένα ευτελές τυροκομικό παράγωγο. Αυτή είναι και η ένστασή μου.
Και μη ξεχνάμε ότι απουσία λίπους, ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να απορροφήσει το ασβέστιο. (Είπατε κάτι για οστεοπόρωση;)

Απορία: Πόσο «τυρόπιτες» (τυρί+πίτα), είναι τα του εμπορίου, ανεξαρτήτως σχήματος, παρασκευάσματα?
Επειδή είναι γνωστό τι συμβαίνει στην αγορά, πολλοί μικροί παραγωγοί που δεν αποβουτυρώνουν το τυρόγαλο ή ακόμη χρησιμοποιούν και πρόσγαλο, δίνουν τα προϊόντα τους στην κατανάλωση με διαφορετικά ονόματα, όπως π.χ. μανούρι ή μανούρα ή...(Δεν λέω άλλα ονόματα γιατί θα θεωρηθεί διαφήμιση).
Το κάνουν από ανάγκη για να ξεχωρίζουν από τους αθότυρους.

Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στους α(ν)θότυρους του εμπορίου ένα ευτελές χαμηλής διατροφικής αξίας παραπροϊόν της γαλακτοβιομηχανίας, το οποίο το σύγχρονο marketing έχει «έντεχνα» μεταβάλλει σε επικερδές καταναλωτικό είδος.
Να σημειωθεί ότι παλιά, πριν «εφευρεθεί» η διατροφική αξία (!?) του φρέσκου α(ν)θότυρου και επειδή η κατανάλωση δεν μπορούσε να απορροφήσει την παραγωγή της «ξερής» μυζήθρας, μεγάλο ποσοστό τυρόγαλου μετά την τυροκόμηση πήγαινε κατ’ ευθείαν για χοιροτροφή. Ήταν και είναι άριστο είδος ζωοτροφής.

2ο ΘΕΜΑ

Αντίστοιχο δημιούργημα του σύγχρονου marketing, που εκμεταλλεύεται ασύστολα την ανθρώπινη βλακεία (ως γνωστόν κατά τον Αϊνστάϊν είναι το μόνο άπειρο μέγεθος) και ιδιαίτερα τα ίδια ως άνω ψηλοτάκουνα με τις σινιέ φόρμες, είναι ό,τι στην αγορά αποκαλείται «Δημητριακά»
Είναι τα υποπροϊόντα έως και απόβλητα της αλευροβιομηχανίας, (ανακατεμένα πίτυρα και όχι μόνο κάθε είδους δημητριακού, μεταλλαγμένου ή όχι άγνωστο, διατροφής ανθρώπων ή ζώων), που αποτελούσαν και αποτελούν άριστη χοιροτροφή ή ζωοτροφή γενικότερα ( στην πατρίδα μου τα λέμε σκύβαλα), τα οποία με βιομηχανική επεξεργασία και διάφορα πρόσθετα, «αναβαθμίζονται» αποκαλούμενα Δημητριακά(!).

Παράλληλα έχουν πειστικά και πιεστικά αναγορευθεί σε απολύτως απαραίτητο διατροφικό συμπλήρωμα (λόγω φυτικών ινών ) όλων των ανοήτως υγιεινά τάχα και διαιτητικά τρεφομένων αιθέριων (τρομάρα τους) ως επί το πλείστον υπάρξεων, οι οποίες για λόγους κομψότητας αντί να εμπλουτίσουν το διαιτολόγιό τους με φρέσκα φρούτα και λαχανικά ή έστω με δύο μικρές φέτες ψωμιού που θα τους δώσουν τις αναγκαίες ίνες, τρέφονται στην πραγματικότητα με επεξεργασμένα κτηνάλευρα, πράξη την οποία υπερηφάνως δηλώνουν !!!
Η βλακεία που λέγαμε.

Όσους και όσες θεωρήσουν ότι είμαι υπερβολικός ή και προσβλητικός στην κρίση μου, ειδικά για τα «δημητριακά», τους καλώ να σκεφθούν τα εξής :

Σε τούτο τον τόπο σε οποιαδήποτε εποχή υπάρχει τεράστια ποικιλία από φρέσκα φρούτα, χορταρικά, λαχανικά, όσπρια κ.λ.π., ώστε οι φυτικές ίνες που επιζητούνται στην διατροφή, είναι ό,τι πιο απλό και εύκολο να περιλαμβάνεται στο καθημερινό διαιτολόγιο.
Κατανοώ τους Βρετανούς και όσους επειδή δεν διαθέτουν στην χώρα τους τα ανωτέρω αγαθά της Ελληνικής φύσης, έχουν αναβαθμίσει τα «σκύβαλα» και την βρώμη (Quaκer) , σε υψηλής αξίας διατροφικά είδη από τά οποία ο οργανισμός τους προσλαμβάνει τις φυτικές ίνες. ( Ως γνωστόν ίνες δεν διαθέτει ούτε το μπέϊκον ούτε τα αλλαντικά ούτε η σάλτσα μέντας).

Επαναλαμβάνω όμως με όση δύναμη μπορώ, ότι τα «σκύβαλα» και η βρώμη ήταν και εξακολουθούν να είναι ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ και επομένως είναι έξω από κάθε λογική, εδώ στη χώρα μας αυτές οι ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ βιομηχανικά και χημικά επεξεργασμένες, να αντικαθιστούν στο τραπέζι μας τα φρέσκα λαχανικά και τα λαχταριστά φρούτα !!!!!!!!!!
Αν θέλετε να γίνει αυτό που λέω ακόμη πιο «χειροπιαστό» σκεφθείτε για παράδειγμα ότι αντί να γευθείτε ένα ροδάκινο, ένα γευστικό δηλαδή ποίημα της Φύσης, το αντικαθιστάτε με μια κουταλιά νιφάδες(!!!) βρώμης.
Αυτή την επιλογή ούτε συμπαθές τετράποδο την κάνει.
Αν αμφιβάλλετε, δοκιμάστε και θα δείτε.

Λυπάμαι που αναφέρομαι επιτιμητικά και υποτιμητικά στον γυναικείο πληθυσμό, όχι σε όλον ανεξαιρέτως, όμως είναι οι μόνιμες «φιγούρες» αναφοράς στην διαφήμιση των ανωτέρω διαιτητικών κατασκευασμάτων (τα «δημητριακά» εννοώ), τα οποία αβασάνιστα χορηγούν για πρωϊνό και στα παιδιά τους.
«Γάλα» από το ένα κουτί και «δημητριακά» από το άλλο κουτί, είναι σαφώς πιο εύκολο και γρήγορο «πρωϊνό», από ένα ποτήρι φυσικό χυμό πορτοκαλιού (πού να κάθεσαι τώρα να στύβεις πορτοκάλια), που θα συνοδεύεται από μία ή δύο φέτες ψωμιού με λίγο βούτυρο και μέλι ή σπιτική μαρμελάδα ή ένα κομάτι απλό σπιτικό κέϊκ ή χειροποίητα κουλουράκια.
Τι ψάχνω τώρα θα μου πείτε.
Η «τακτική» αυτή όμως είναι και ανεύθυνη και όχι ακίνδυνη από όλες τις πλευρές.

Ελπίζω πολλές αναγνώστριες να ολοκλήρωσαν την ανάγνωση αντί να την παρατήσουν αναθεματίζοντας τον υποφαινόμενο. Δεν κατατρύχομαι από αντιφεμινιστικές ιδέες, κάθε άλλο μάλιστα. Όμως με ενοχλεί αφάνταστα ότι είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς σε κάθε λογής γυαλιστερά «καθρεφτάκια και χάντρες», από αυτά που διαθέτει άφθονα το σύγχρονο marketing, το οποίο εμφανίζεται να τρέφει ιδιαίτερη στοργή και ενδιαφέρον γι’ αυτές.
Οι οποίες, αυτό είναι και το χειρότερο, το πιστεύουν κι όλα.
Θα περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις σας, ιδιαίτερα τις επικριτικές.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το πάζλ συμπληρώνουν τα πνευματικά σκύβαλα από το άλλο «κουτί», που το ανοίγουμε και ησυχάζουμε από παιδαγωγικές έννοιες. (Πάντα είχα την απορία αν οι ίντσες μετράνε εκτός από την διαγώνιο της οθόνης και το μέγεθος της βλακείας μας).
Έτσι λοιπόν, στις προσχολικές, σχολικές, προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες, μέσα από τα ίδια «κανάλια» κυριολεκτικά και μεταφορικά, χορηγούνται, ως σωματική αλλά και πνευματική τροφή, σκύβαλα, δηλαδή ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ.
Με την δικήμας συναίνεση αφού με τα ίδια τρεφόμαστε και εμείς.

Νούς υγιής, εν σώματι υγιεί. Άψογα.

Διαβάστε ακόμη:Η σοκαριστική αλήθεια για το γάλα