Αποτοξίνωση και θεραπεία με χυλό σιταριού

Πως γίνεται αποτοξίνωση και θεραπεία του εντέρου με χυλό σιταριού

Κατά αυτής της νοσηρής καταστάσεως του γαστρικού σωλήνα και της δηλητηριάσεως του σώματος από αυτή, εφαρμόζω από χρόνια με πολλή επιτυχία τη δίαιτα αποτοξίνωσης με χυλό σιταριού, η οποία ωφελεί για τους εξής λόγους:

Με τον χυλό σιταριού τρέφεται ο οργανισμός χωρίς να κουράζονται τα πεπτικά όργανα.
Χωνεύεται και απορροφάται από το στομάχι και τα έντερα χωρίς την πολλή εργασία τους, χωρίς να γίνουν πολλές περισταλτικές κινήσεις. Για αυτό οι άρρωστοι αισθάνονται με την τροφή αυτή ελαφρότητα κατά την πέψη.

Άλλη ωφέλεια
Ο χυλός εύπεπτος, όπως είναι διηθούμενος στον γαστρικό σωλήνα συντελεί όπως δια της χολής και των εντερικών υγρών γίνεται διάλυσης των επικολλημένων αναφομοίωτων ουσιών στα έντερα, οι οποίες βγαίνουν με τις κενώσεις και με τις εκκρίσεις. Δια υγροσκοπικής επιδράσεως του χυλοσίτου αυτόκαθαρίζεται ο γαστρεντερικός σωλήνας και οι εντερικοί έλικες, επανακτούν την φυσιολογική λειτουργικότητα, την περισταλτικότητά τους, γιατρευόμενοι ριζικώς. Ως εκ τούτου η χυλοσιτοδίαιτα αποδεικνύεται για τις γαστρικές ασθένειες ουσιαστικής, βέβαιης ωφελείας φάρμακο.

Σε πολλούς, γαστροπαθείς αρρώστους παρατήρησα διά της κλινικής εξετάσεως ότι τα έντερα και ιδίως το παχύ έντερο, ένεκα του επικολλημένου πουρί, έχουν πρηξίματα και σκληρίες επώδυνες.
Με τον χυλό σίτου ως τροφή η συχνή αυτή πάθηση υποχωρεί. Γιατί με αυτή την δίαιτα, η παλαιά επικολλημένη ακαθαρσία λιώνει και βγαίνει με τις κενώσεις. Για αυτό τα έντερα ξεπρήζονται, αυτοκαθαρίζονται και η γαστρίτιδα, η κολίτιδα, που έχουν οι περισσότεροι άρρωστοι, γιατρεύεται ριζικώς. Με τις κοπρικέςς ακαθαρσίες πέφτουν από τον εντερικό σωλήνα μερικές φορές βλέννες και πέτσες. Αυτές είναι κομματάκια του εσωτερικού υμένα των εντέρων, ο οποίος είναι φλογισμένος στις χρόνιες εντεροπάθειες ή σάπιος και για αυτό αποπίπτει.

Κάποτε οι βλεννοπέτσες είναι άφθονες, για αυτό και οι θεραπευόμενοι ανησυχούν. Αλλά είναι παράλογη η στενοχώρια από αυτό. Όταν ο γαστρεντερικός σωλήνας είναι πεπαχυμένος από άπεπτες ακαθαρσίες, ιδίως στους παχυσάρκους γαστροπαθείς, έντεροκολιτικούς κλπ. κατά την κάθαρση με χυλοδίαιτα και κλύσματα είναι επόμενο να βγαίνουν πολλές βλέννες. Δεν είναι αυτή η ασθένεια, όπως νομίζουν οι άρρωστοι, άλλα αποτέλεσμα της γινόμενης αυτοκαθάρσεως των εντέρων.

Αφού πέσουν οι βλεννοπέτσες και καθαρισθεί καλά το έντερο βγαίνει καινούργιος εσωτερικός υμένας, καθόσον οι ιστοί του σώματος έχουν εμφύτως την δυνατότητα να αναπαράγονται.
Η γινομένη αυτή ανάπλασαση του έσω τοιχώματος των εντέρων αποτελεί τη βάση ριζικής φυσιοθεραπείας των γαστρεντερικών νόσων. Αυτή η αναπλαστική θεραπεία γίνεται σε 10-20 ημέρες. Στα νεαρά άτομα σε λίγες ημέρες, διότι η ζωτικότης του οργανισμού των είναι εντονότερη.
Στις μεγαλύτερες ηλικίες, όταν η βλεννογόνος ακαθαρσία στα έντερα είναι αποσκληρυμένη και περισσότερη, η ανατομοφυσιολογική αποκατάσταση στα έντερα γίνεται βραδύτερα.

Άλλη ωφέλεια
Ο χυλός σιταριού προκαλεί άφθονη διούρηση, στους περισσοτέρους αρρώστους από τις πρώτες ημέρες, σε άλλους αργότερα. Ενώ οι ενήλικοι βγάζουν συνήθως 1 κιλό ούρα στο 24ωρο, με το χυλό σίτου αυξάνουν αυτά στο διπλάσιο και τριπλάσιο Μέχρι 3 1/2 κιλά έκκριση στο 24ωρο παρατήρησα.
Η αύξησης των ούρων οφείλεται στο ότι οι αφομοιώσεις από τους ιστούς γίνονται νωρίτερα, συνεπεία της μη απορροφήσεως σηπτικών υλών από τα έντερα, λόγω της δια της χυλοσιτοδιαίτης αυτοκαθάρσεως τους. Δία της άφθονου ουρήσεως βγαίνουν πολλά υγρά, άλατα, και τοξίνες του σώματος.
Ο οργανισμός ξαλαφρώνει από πολλές περιττές ύλες. Αποτοξινώνεται.

Αποτελεί δε αυτή γενική αποτοξίνωση, βασική προϋπόθεση για τη θεραπεία όλου του σώματος και των περισσότερων επί μέρους βλαβών του.
Καθοριζομένου του οργανισμού από τις κατακρατούμενες σε αυτό τοξίνες και άλατα, η αφομοίωση στους ιστούς γίνεται φυσιολογικότερη. Αυτό είναι συνεπεία της εξηγούμενης αποτοξινώσεως, τακτοποιούμενης φυσιολογικός της λειτουργικότητας των ιστών, οι κατά τόπους βλάβες διαλύονται, αυτοθεραπεύονται, ο όλος οργανισμός δια της έμφυτου αναπλαστικής δυνάμεως του αυτοεξυγιαίνεται.
Γεγονός είναι ότι γιατρεύθηκαν διά της χυλοσιτοθεραπείας από ετών στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα πολλές χιλιάδες άρρωστοι από ασθένειες του στομάχου, του ήπατος, εντέρων, νεφρών, αίματος, των σπλάγχνων και ιστών του σώματος, του δέρματος κλπ.

Δίαιτα με χυλό σίτου έκαναν και οι αρχαίοι
Ο Ιπποκράτης γράφει ότι οι περισσότεροι των ιατρών συνήθιζαν να αναγράφουν κατά την διαδρομή των οξέων νοσημάτων «πτισάνην κριθών» η οποία ήταν δυο ειδών, αδιήθητος και διηθημένη.
Και ο Γαληνός αναφέρει ότι «κριθώδη πτισάνην δι’ οθονίου διηθέοντες διδόασι» δηλ κριθάρι βρασμένο αφού το στράγγιζαν από τουλπάνι έδιδαν στους άρρωστους το χυλό.
Για την διηθημένη πτισάνη, ήτοι το χυλό χωρίς σπυριά, ιδού τι αναφέρει ο πατέρας της Ιατρικής.

«Ή πτισάνη μέν λοιπόν, φρονώ ότι ορθώς προεκρίθη των σιτηρών γευμάτων εν τούτοις τοις νοσήμασι και επαινώ βεβαίως τούς προκρίναντας ταΰτην. Διότι το γλίσχρασμα αυτής είνε λεΐον και ομογενές και εύχάριστον και ολισιθηρόν και μετρίως πλαδαρόν και άδιψον και εΰέκπλυτον και οΰτε στέψιν φέρει ούτε δυσκολίαν έν τη πέψει, ούτε και άνοιδίσκεται εν τη κοιλία, διότι έχει λάβη κατά τήν εψησιν τήν μεγίστην διόγκωσιν τήν υπό τής φΰσεως αυτής επιτρεπομένην»
Η αδιήθητος πτισάνη είναι όπως το γνωστόν κολυβόζωμο, το οποίο παρασκευάζεται στις οικογενείας όταν κάνουν κόλλυβα για τα μνημόσυνα κτλ. Άλλα ο για θεραπεία χυλός σίτου διαφέρει από το κολυβόζωμο κατά το ότι δεν έχει καθόλου σπυριά, ούτε καρύδια ή μύγδαλα κτλ. άλλα μόνο ζάχαρη. Όταν περιέχει τέτοια μη ευκολόπεπτα στοιχεία, σχηματίζονται κόπρανα, δεν επιτυγχάνεται καλά ο θεραπευτικός σκοπός του να ξεπλυθεί ο γαστρεντερικός σωλήνας.

Στην Τουρκία διαδεδομένο είναι το ασιουρέ, το οποίο όμως έχει σπιργιά σταριού, καρύδια σταφίδες κτλ. Στην Αγγλία ανάλογο είναι το πόριτζ, πρωινή λαϊκή τροφή από σιτάρι βρασμένο και γάλα. Και τα δύο εν σχέση με την παθογένεια που περιγράφουμε, είναι κατά τινά βαθμό ωφέλιμη τροφή.
Σε πολλά μέρη από της αρχαίας εποχής συνηθίζεται να τρώγουν σιτάρι βρασμένο, έχει δε ή τοιαύτη τροφή κάποιαν θρησκευτικό υγιεινή έννοια. Στον Πόντο η δίαιτα αυτή λέγεται καντουμά, γίνεται ιδία την Σαρακοστή και θεωρείται ότι συντελεί προς καλυτέρευση της υγείας. Σε άλλα μέρη την παραμονή της πρωτοχρονιάς τρώγουν σιτάρι βρασμένο. Εις το Μοναστήρι της Μακεδονίας τις πρώτες εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής κατά έθιμο θρησκευτικό τρώγουν σιτάρι βρασμένο.

Βιολογική εξήγηση της θεραπείας με χυλό σιταριού

Το σιτάρι περιέχει: λεύκωμα 13% άμυλο 67% νερό 14% κυτταρίνη 3% άλατα 2% λίπος 1%.
Όταν βράση το σιτάρι σε νερό, το λεύκωμά του γίνεται κολλοειδής διάλυσης, ευκολότερα πεπτομένη. Επειδή έχει τούτο μοριακό βάρος μικρότερο άλλων ζωικών λευκωμάτων, διασπάται ευκόλως εις μικρότερα πεπτίδια, τα οποία ταχέως πέπτονται.
Το άμυλο (C6H10O5)v έχει ειδικό βάρος 1.629 αποτελείται από μικροσκοπικούς στρόγγυλους κόκκους μεγέθους μεταξύ 0,002-0,004 χιλιοστομέτρων.

Κατά την βράση οι κόκκοι του από την πρόσληψη νερού διογκόνοντε και σπάνε και έτσι σχηματίζεται ιξώδης μάζα, η αμυλόκολλα, η οποία γρήγορα επίσης πέπτεται, απορροφάται. Ένεκα τούτων, η παρατηρούμενη κατά την δίαιτα με χυλό σίτου ελαφρότητα στο στομάχι. Ενώ 4-5 πιάτα τροφή την ημέρα μπαίνει στο πεπτικό σωλήνα, η αίσθηση βάρους δεν υπάρχει καθόλου. Αυτό είναι η πρώτη αισθητή ανακούφιση των θεραπευομένων δυσπεπτικών.
Κατά την Φυσιολογία η εκκρινόμενη από το συκώτι και δια του χοληδόχου πόρου εκχυνομένη στο έντερο χολή, συντελεί όπως το λίπος διασπάται σε γλυκερίνη, ευδιάλυτο στο νερό και σε άλλες λιπαρές ουσίας, γινομένας δια περαιτέρω βιοχημικών επεξεργασιών ευαπορροφήτους.

Ο χυλός σίτου επειδή ως τροφή έχει ελαχιστότατο λίπος, διηθούμενος προς απορρόφηση του στο έσω τοίχωμα των εντέρων, συντελεί όπως διά της χολής και των πεπτικών υγρών γίνεται διάλυση των λιπαρών ουσιών, όσες ανάμικτες με άλατα και περιττωματικές ύλες είναι επικολλημένες στο έσω τοίχωμα των εντέρων, παρεμποδίζουν την απορρόφηση της τροφής.
Όπως στους σωλήνας της θερμάστρας υπάρχει καπνιά, στους υδροσωλήνας πουρί από άλατα κλπ. του νερού, έτσι και στον εντερικό σωλήνα υπάρχει ακαθαρσία, χρονίως επικολλημένη.

Σε αυτή την ακαθαρσία των εντέρων οφείλονται οι περισσότερες τοπικές και γενικές ασθένειες.
Η Παθολογία δεν δίδει προσοχή, δεν υπολογίζει καν τοιαύτην εν τω εντερικό σωλήνα κατάσταση. Μελετώντας μονομερώς τις νόσους σαν ξεχωριστές οντότητες (υπερχλωρυδρία, υποπεψία κλπ.) ορίζει τη διάγνωση από την τοιαύτην ή τοιαύτην κλινική εκδήλωση, τούτο ή εκείνο το αποτέλεσμα της νοσήσεως, από το άλφα ή βήτα εργαστηριακό εύρημα.

— Να δω τη γλώσσα σου. Γλώσσα λευκωπώς επίχριστος
Αυτή είναι η σπουδαία παρατήρηση της κλινικής εξετάσεως. Το ότι παρακάτω ο στόμαχος είναι περισσότερο επίχριστος, τα έντερα έχουν επίχρισμα πυκνότερο και φλογισμένο και το παχύ έντερο επικάθισμα ακόμη περισσότερο και ακαθαρτότερο, αυτά για τη Νοσολογία, την Διαγνωστική είναι, ασήμαντα πράγματα.
Έτσι οι πάσχοντες υπερχλωρυδρία χρόνια περνούν σκονάκια σόδας κλπ. χωρίς να γιατρεύονται ριζικώς. Διότι το αυξημένο υδροχλωρικό οξύ του στομάχου των δεν είναι η ασθένεια, άλλα αποτέλεσμα, μία λεπτομερειακή εκδήλωση αυτής.

Οι πάσχοντες υπερπεψία ή υποπεψία όση δίαιτα και αν κάνουν με όχι τσιγαριστά αλλά βραστά, με όχι ψωμί αλλά παξιμάδια, δεν γιατρεύονται. Διότι σκληρή τροφή ερεθίζει το πάσχοντα εσωτερικό υμένα του γαστρικού σωλήνα και ένεκα αυτού η δυσπεψία τους χρονίζει.
Εάν όμως οι άρρωστοι αυτοί κάνουν επί τινάς ημέρας δίαιτα με χυλό σίτου, το επικαθισμένο λίπος και τα άλατα λιώνουν, η εσωτερική επιφάνεια του γαστρεντερικού σωλήνα καθαρίζεται. Από αυτό και η ταγκίλα και καΐλα που αισθάνονται οι περισσότεροι άρρωστοι υποχωρεί, χάνεται και η μυρωδιά του στόματος.

Διαλυομένης με τον χυλό σιταριού της ακαθαρσίας των εντέρων, ο γαστρικός σωλήνας ξεφλογίζεται. Ένεκα τούτου παύει η δίψα που έχουν οι περισσότεροι γαστροπαθείς.
Όλοι όσοι έκαναν την δίαιτα μου ανέφεραν ότι κατά την διάρκεια της δεν θέλουν νερό, το οποίο σημαίνει ότι η γαστρική φλόγωση χάνεται. Και ενώ δεν πίνουν νερό, έχουν άφθονα ούρα, δείγμα ότι ο οργανισμός τους αποτοξινώνεται.

Οι περισταλτικές κινήσεις των εντέρων για την προώθηση της τροφής σε αυτή γίνονται κατά την Φυσιολογία ως εξής:
Συστελλομένων διαδοχικώς των λείων μυϊκών ινών γίνεται περίσφιγξης κατά τμήματα του εντέρου, ενώ του παρακάτω τμήματος το τοίχωμα χαλαρώνει. Μετά από λίγο άλλη μυϊκή συστολή προκαλεί περίσφιγξη και τούτου, προωθούσα την τροφή προς το επόμενο χαλαρωμένο τμήμα και ούτω καθεξής. Οι ρυθμικές αυτές κινήσεις γίνονται, επιδράσει του εντερικού νευρικού πλέγματος στο δωδεκαδάκτυλο μετά σχετικώς μεγάλης ταχύτητος (16-22 κατά πρώτο λεπτό) παρά το παχύ όμως έντερο η ταχύτης μετριάζεται (1-5 κατά 1').
Όταν γίνεται η δίαιτα με χυλό σίτου, δεν σχηματίζονται νέα κόπρα, αλλά τουναντίον διαλύεται από την επίδραση των εντερικών υγρών η επικολλημένη άπεπτη ακάθαρτη ύλη, σχηματίζονται κατά τις περισφίγξεις ιδίως του παχέους έντερου, τα μικρά σκληρά σαν κατσικίσια κόπρανα, που βγαίνουν κατά τις πρώτες ημέρες της διαιτοθεραπείας.

Η καθαριστική των εντέρων ιδιότητα του χυλού σιταριού δύναται να παρομοιαστεί με την κάθαρση που κάνουν στα εργοστάσια, στις σωληνώσεις των ατμολεβήτων, με διάλυση πατάτας. Όταν στο έσω τοίχωμα των σωλήνων καθίσει πουρί από ανόργανα άλατα των υδρατμών, οι τεχνίτες διοχετεύουν με έμβολο χυλό πατάτας, δια του οποίου λιώνουν οι σκουριές των σωλήνων.
Το ίδιο συμβαίνει με τον χυλό σίτου στον εντερικό σωλήνα. Με την τροφή αυτή αυτοκαθαρίζονται οι εντερικοί έλικες και επαναλαμβάνουν την κανονική εργασία των περισταλτικών, των εκκρεμοειδών κινήσεων, προς πέψη και απορρόφηση της τροφής.

Με την αυτή κάθαρση του γαστρικού σωλήνα καταπολεμούνται ριζικώς και τα παράσιτα και πρωτόζωα τα εγκατεστημένα μέσα στα έντερα. Διότι διαλυόμενο το κοπρικό πουρί, το οποίο εκβάλλεται δια των εντεροκλυσμάτων, τα παράσιτα κλπ. δεν βρίσκουν πλέον έδαφος κατάλληλο προς ανάπτυξη και χάνονται οριστικώς.

Πηγή: Η θεραπεία με χυλόν σίτου-Αργυρίου Κούζα, Ιατρού-Θεσσαλονίκη 1955

Διαβάστε ακόμη:Θεραπευτική δίαιτα με χυλό σιταριού