Μέσα από ένα μωσαϊκό μοναδικών χαρακτήρων, o σκηνοθέτης Νίκος Νταγιαντάς ανακαλύπτει τα μυστικά της Ικαρίας και πώς οι ριζικά διαφορετικές ζωές των κατοίκων του νησιού μας αφορούν άμεσα, ιδιαίτερα σε αυτήν την περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αναταραχής
Με την ανεργία να έχει ξεπεράσει το 60% στους νέους, πολλοί εγκαταλείπουν τις πόλεις και στρέφονται προς την επαρχία, ελπίζοντας να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο.
Η ταινία ακολουθεί τον 35χρονο Θοδωρή, ο οποίος εγκαθίσταται μόνιμα στο απομακρυσμένο νησί της Ικαρίας. Εκεί, ανακαλύπτει μια κοινωνία που στηρίζεται στην αυτονομία και τη συνεργασία. Διατηρώντας ζωντανή την Ικαριώτικη παράδοση της «αλλαξάς» -η οποία αναβιώνει τώρα λόγω της κρίσης- πολλοί κάτοικοι της Ικαρίας δεν χρησιμοποιούν χρήματα για όλα όσα χρειάζονται: μελισσοκόμοι, οινοποιοί, αγρότες και ξυλουργοί, είναι πολυτάλαντοι και μαθημένοι στην ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ τους
Όμως οι Ικαριώτες δεν ζουν μόνο καλύτερα από εμάς, αλλά και περισσότερο. Το νησί είναι μία από τις ελάχιστες «μπλε ζώνες» του πλανήτη, όπου οι κάτοικοι απολαμβάνουν ιδιαίτερη μακροζωία: το ένα τρίτο του πληθυσμού ξεπερνά τα ενενήντα, και οι Ικαριώτες έχουν δέκα φορές περισσότερες πιθανότητες από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να περάσουν τα 100.
Μέσα από ένα μωσαϊκό μοναδικών χαρακτήρων, o σκηνοθέτης Νίκος Νταγιαντάς ανακαλύπτει τα μυστικά της Ικαρίας και πώς οι ριζικά διαφορετικές ζωές των κατοίκων του νησιού μας αφορούν άμεσα, ιδιαίτερα σε αυτήν την περίοδο οικονομικής και κοινωνικής αναταραχής.
Σε σκηνοθεσία Νίκου Νταγιαντά, ο οποίος το 2012 βραβεύτηκε με το URTI Grand Prix for Author’s Documentary στο Φεστιβάλ του Μόντε Κάρλο και το Βραβείο Κριτικών Fipresci στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, για την ταινία του «Σαγιόμι».
Τι λέει ο σκηνοθέτης
«Τον Οκτώβριο του 2012, το νησί της Ικαρίας έγινε διάσημο σε όλο τον κόσμο.H εφημερίδα «New York Times», δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο με τίτλο «The Enchanted Island of Centenarians”, αναφέροντας την Ικαρία σαν ένα από τα τέσσερα μέρη στον πλανήτη με το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. «Ακόμα και αν δεν είστε βοσκός» ισχυρίζεται ο συγγραφέας του άρθρου, «το παράδειγμα αυτού του μακρινού νησιού μπορεί να σας φανεί χρήσιμο». Συνιστά σε όλους να ακολουθήσουμε τα μαθήματα ζωής που προσφέρει η Ικαρία, και κατ’αυτόν τον τρόπο να γίνουμε «40% πιο ευτυχισμένοι και να ζήσουμε δέκα επιπλέον χρόνια».
Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι καθώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση της πρόσφατης ιστορίας της, το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων θα μειωθεί έως και κατά δέκα χρόνια.
Από αυτά τα δύο απροσδόκητα δεδομένα προέκυψε η ιδέα για την ταινία «Little Land». Καθώς η ζωή στην Αθήνα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο την Ικαρία και τους κατοίκους της. Στην πόλη, όλοι εξαρτόμαστε από ένα πολύπλοκο σύστημα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε –στην εργασία μας, στη σχέση μας με το κράτος, στην καθημερινότητά μας.
Όλοι αναρωτιόμαστε καθημερινά: τι θα συμβεί σε μένα και την οικογένεια μου στο μέλλον;
Αυτή η ανασφάλεια δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, αλλά Ευρωπαϊκό: πρόσφατη έρευνα κατέγραψε ότι οι Γάλλοι είναι οι πιο απαισιόδοξοι στην Ευρώπη, σχετικά με το μέλλον της οικονομίας.
Στην Ικαρία υπάρχει διαφορετική στρατηγική επιβίωσης
Οι Ικαριώτες καταναλώνουν ο,τι παράγουν, επενδύουν το χρόνο τους στο να αποκτήσουν νέες δεξιότητες, ανταλλάσσουν αγαθά και υπηρεσίες, στηρίζουν ο ένας τον άλλον για να καλύψουν τις βασικές, καθημερινές τους ανάγκες.
«Ίσως η Ικαρία να έχει διατηρήσει κάτι που οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε ξεχάσει.
Οι Ικαριώτες δεν φθάνουν τα εκατό χρόνια επειδή προσπαθούν να ζήσουν περισσότερο.
Ζουν πιο πολύ και πιο καλά επειδή είναι ικανοποιημένοι με την απλή και ισορροπημένη ζωή που έχουν επιλέξει να ζήσουν».
Πηγή: Το βήμα
Διαβάστε ακόμη:Επιστροφή στην ύπαιθρο
Ικαρια Αθανατη
ΑπάντησηΔιαγραφή