Αμυγδαλές: η αλήθεια

Πως έχασα τις αμυγδαλές μου δηλ. την πρώτη αμυντική γραμμή του ανοσοποιητικού συστήματος

Γυρίζω πίσω το χρόνο... και προσπαθώ να θυμηθώ.
Είμαι μικρούλης. Τεσσάρων μόλις χρονών. Και είμαι και πάλι άρρωστος. Για μια ακόμη φορά υποφέρω από πυώδη αμυγδαλίτιδα. Θυμάμαι και πάλι να κλαίω. Όχι γιατί πονάω και έχω πυρετό. Αλλά γιατί η μητέρα μου είναι θυμωμένη. Είναι μόλις 24 χρονών και φοιτήτρια της οδοντιατρικής. Είμαι η αιτία που για μια ακόμη φορά θα μείνει στο σπίτι να με φροντίζει. Εγώ όμως είμαι δυστυχισμένος γιατί θεωρώ τον εαυτό μου υπαίτιο για την αρρώστια μου. Έστω και ασυνείδητα τότε.

Η απόφαση των γονέων κοινή και χωρίς αναβολές. Αφαίρεση των αμυγδαλών και εγώ στο κρεβάτι του πόνου (νοσοκομείου) να "ξερνάω" αίμα μέσα σε ένα τσίγκινο κουβά. Θυμάμαι... τον γιατρό να με ναρκώνει πισώπλατα, αφού πρώτα 2 εύσωμες νοσοκόμες με ακινητοποίησαν από τα χέρια μετά από έντονη καταδίωξη στο υποτιθέμενο «χειρουργείο». Ξέρω ότι όλα αυτά σου φαίνονται απίστευτα. Ίσως και τραγελαφικά. Εγώ όμως θυμάμαι. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την οδυνηρή εμπειρία ενός παιδιού που νιώθει να «δολοφονείται» από έναν ασυνείδητο γιατρό ο οποίος με νάρκωσε πισώπλατα με ένα μαντήλι εμποτισμένο σε χλωροφόρμιο! Και όμως. Αυτά συνέβησαν στην πρώην κομμουνιστική Ρουμανία στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Λαβωμένος και χωρίς την πρώτη αμυντική γραμμή του ανοσοποιητικού συστήματος∙ χωρίς αμυγδαλές για πάντα στη ζωή μου, ορκίστηκα μέσα μου ότι θα «πάρω την υγεία στα χέρια μου» και ότι ΠΟΤΕ στη ζωή μου δεν θα ξαναμπώ σαν «πελάτης» στα νοσοκομεία.

Ενώ όμως ήμουν αποφασισμένος, είχα θέληση δηλαδή, εντούτοις δεν είχα τις γνώσεις. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν ήμουν και υποχρεωμένος να γνωρίζω. Είχα τους γονείς μου γι' αυτό. Αυτό δεν θα έπρεπε να έχουν ως ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ αποστολή όλοι οι γονείς του κόσμου; να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους και να τα διδάξουν με το παράδειγμα τους; Τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 5 - 6 χρονών, όταν τα «παραδίδουν» στο εκάστοτε καταστροφικό κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Όμως οι γονείς μου δεν είχαν χρόνο. Όπως εξάλλου φαντάζομαι δεν έχεις και εσύ για τα παιδιά σου. Και εγώ τι έφταιγα για να ταλαιπωρούμαι ως φιλάσθενο παιδί;

Τότε δεν γνώριζα και δικαιολογημένα. Ήμουν ακόμη παιδάκι. Θυμάμαι όμως ότι φρούτα και λαχανικά τρώγαμε μόνο Πάσχα, Χριστούγεννα και ίσως Σαββατοκύριακα. Εκτός και εάν τύχαινε να μας επισκεφτεί οικογενειακός φίλος ή κάποιος Έλληνας φοιτητής με μπανάνες από την Ελλάδα. Πόσο θυμάμαι αυτές τις 2 μπανάνες που μου αναλογούσαν ανά εξάμηνο!

Έτσι μεγάλωσα μέχρι τα 10 μου χρόνια. Χωρίς φρούτα, χωρίς σαλάτες και λαχανικά. Αυτά ήταν τα «καλά» του Κομμουνισμού. Ο λαός υπέφερε, γιατί ο Τσαουσέσκου διοχέτευε όλη την αγροτική παραγωγή της Ρουμανίας ως εξαγωγικό προϊόν. Ευτυχώς δηλαδή, που οι γονείς μου λόγω της Ελληνικής καταγωγής τους, έβρισκαν πάντα τον τρόπο με τις διάφορες «γνωριμίες», να έχουμε πάντα στο σπίτι ωμό φρεσκοαρμεγμένο γάλα, φρέσκα αυγά, βούτυρο ημέρας και καλαμποκίσιο ψωμί.

Μπορεί να γύρισα στην πατρίδα, αλλά τη δυσκοιλιότητα και τα στομαχικά προβλήματα τα κουβάλησα μαζί μου από τη Ρουμανία. Δε λέγανε να με αποχωριστούν! Με τίποτα. Βρε τι καθαρκτικά χάπια και αηδιαστικές σκόνες σε κοκτέιλ, βρε τι γαστρεντερολόγοι με το γνωστό «υφάκι» ότι το παιδί υποφέρει λόγω άγχους, βρε τι ομοιοπαθητικοί με τις «εξυπνάδες» τους ότι ήμουν υποχόνδριος, παιδίατροι να συνταγογραφούν «φάρμακα - φαρμάκια» και παρόλα αυτά στην τουαλέτα για «χοντρό» κάθε 3 - 5 ημέρες. Και κάθε φορά με σφίξιμο, ταλαιπωρία και διάβασμα στην εφημερίδα, μέχρι και των επικήδειων ανακοινώσεων.

Και πως να μην υποφέρω ο καημένος, αφού μεγάλωσα με πρωινό γεύμα ζεστό (αηδιαστικό) παστεριωμένο γάλα εμπορίου, δύο φέτες άσπρο ψωμί με βιτάμ και La Vache qui rit και μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μερέντα ή ζάχαρη. Στη συνέχεια το μεσημέρι (μετά από ανυπόφορη πείνα) λαδερό φαγητό με άσπρο ψωμί και σαλάτα για τέσσερα άτομα και εγώ να θυμάμαι τον εαυτό μου να «τσιμπολογάει» επιλεκτικά κανένα κομματάκι κρέας (πολύ, πολύ σπάνια) και να σηκώνομαι από το τραπέζι πιο νηστικός από πριν. Σοβαρολογώ. Το απογευματάκι η μητέρα μου να με ξεγελάει με κανένα καθαρισμένο μήλο και το βράδυ τοστάκι με γαλατάκι ή κορν φλέικς με γάλα.

Και αναρωτιόμουν ο φουκαράς, γιατί συνεχώς αρρώσταινα. Και να φανταστείτε ότι ήμουν και αθλητής. Αθλητής και υποσιτιζόμενος. Αθλητής και στομαχικός. Αθλητής με MALOX, ZANTAK και δυσκοιλιότητα. Γιατί να ταλαιπωρούμαι τόσο πολύ; Αναρωτιόμουνα... Τότε δε γνώριζα. Ήμουν παιδί και δικαιολογημένα. Οι γονείς μου δεν είχαν και πάλι χρόνο. Όπως φαντάζομαι δεν έχεις και εσύ για να εκπαιδεύσεις και να διδάξεις τα παιδιά σου. Και εγώ τι έφταιγα για να ταλαιπωρούμαι ως φιλάσθενο παιδί;

Τώρα όμως γνωρίζω τι είναι αυτό που θέλει το παιδί. Το κάθε παιδί.
Θέλει να βλέπει τους γονείς και να παραδειγματίζεται. Θα προτιμούσα να βλέπω τη μητέρα μου να τρώει με λαχτάρα τα λαχανικά και τα φρέσκα φρούτα της, καθημερινά. Θα προτιμούσα να τη θυμάμαι να μου κάνει φυσικούς χυμούς, ωραίες σαλάτες, νόστιμα όσπρια, γάλατα ξηρών καρπών και τόσες άλλες υγιεινές συνταγές. Στη θεωρία ήταν καλή όμως. Πολύ καλή θα έλεγα. Και με έπεισε με τις γνώσεις της. Όχι όμως και με το παράδειγμα της.

Σήμερα εγώ γνωρίζω την αλήθεια. Φρόντισα γι' αυτό. Έκανα την υγεία μου πρώτο μέλημα μου. Το έψαξα. Πειραματίστηκα. Βίωσα. Και τελικά θεραπεύτηκα. Μόνος μου, με πίστη, γνώσεις και υπομονή.

Για πολλά χρόνια τα είχα με το κατεστημένο. Με το σύστημα, που «πεθαίνει» τον άνθρωπο συνειδητά. Τα είχα με το σύστημα που δεν έχει διάθεση να ενημερώνει και να εκπαιδεύει τον πολίτη, στο πως να κάνει πρόληψη και να διατηρείται υγιής εφ' όρου ζωής.

Τώρα όμως ξέρω ότι το σύστημα είμαι ΕΓΩ! Και τα βάζω ΜΟΝΟ μαζί σου, με ΕΣΕΝΑ, που περιμένεις βοήθεια από έξω ή άνωθεν, προκειμένου να θεραπευτείς.

Και εάν παρόλα τα συμπτώματα και τα προβλήματα υγείας σου, δεν επηρεάζεσαι από την παραδειγματική στάση ζωής μου, τότε δεν έχω κανένα λόγο για να σε μεταπείσω. Είσαι άξιος της μοίρας σου. Της μοίρας που όρισες εσύ ο ίδιος. Και όπως είπε ο Αϊνστάιν, θα πρέπει να είσαι σχιζοφρενής εάν περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα, ενώ εσύ συνεχίζεις να διατηρείς τις ίδιες ακριβώς συνήθειες.

Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω, λοιπόν!

Πηγή: Σπάρτακος

Πέτρες στις αμυγδαλές: Τι είναι, αίτια και συμπτώματα

Αν κάποιος σας ρωτήσει σε ποια μέρη του σώματος μπορεί να σχηματιστούν πέτρες, το πιο πιθανό είναι να απαντήσετε στα νεφρά και στη χολή.
Όμως, αυτά δεν είναι τα μόνα μέρη που μπορεί να σχηματιστούν πέτρες. Οι αμυγδαλές στον λαιμό είναι άλλο ένα τέτοιο σημείο και, ενίοτε, μπορεί να προκαλέσουν πολύ έντονο πόνο σε ορισμένους ανθρώπους. Μάλιστα, το 75% των ατόμων που εμφανίζουν κακοσμία του στόματος, έχει μικρότερες ή μεγαλύτερες πέτρες στις αμυγδαλές και ίσως δεν το γνωρίζει κανείς!

Τι είναι οι αμυγδαλές;
Οι αμυγδαλές είναι δομές που μοιάζουν με αδένες στο πίσω μέρος του λαιμού σας. Υπάρχει μία σε κάθε πλευρά. Οι αμυγδαλές είναι κατασκευασμένες από ιστό που περιέχει λεμφοκύτταρα -κύτταρα στο σώμα σας που προλαμβάνουν και καταπολεμούν τις λοιμώξεις. Πιστεύεται ότι οι αμυγδαλές παίζουν ένα ρόλο στο ανοσοποιητικό σύστημα και αυτός είναι να λειτουργήσουν όπως τα "δίχτυα", παγιδεύοντας τα εισερχόμενα βακτηρίδια και τα σωματίδια από ιούς που διέρχονται ενδεχομένως από το λαιμό σας.

Πολλές φορές οι αμυγδαλές δεν λειτουργούν σωστά και προκαλούν πρόβλημα, οπότε και κρίνεται απαραίτητη η αφαίρεσή τους. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αυτό συμβαίνει επειδή το συγκεκριμένο όργανο αναπτύχθηκε σε μια εποχή που οι άνθρωποι (στην εξέλιξη του είδους) δεν έρχονταν αντιμέτωποι καθημερινά με τόσους πολλούς ιούς και μικρόβια όπως σήμερα. Είναι πάντως αποδεδειγμένο, ότι οι άνθρωποι που έχουν βγάλει τις αμυγδαλές τους δεν διατρέχουν κάποιον επιπλέον κίνδυνο μολύνσεων ή/και λοιμόξεων.

Τι προκαλεί τις πέτρες στις αμυγδαλές;

Οι αμυγδαλές έχουν γωνίες και σχισμές, όπου τα βακτήρια και άλλα υλικά, συμπεριλαμβανομένων των νεκρών κυττάρων και της βλέννας, μπορεί να παγιδευτούν. Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπολείμματα αυτά μπορεί να συμπυκνωθούν σε μια λευκή ουσία που εγκλωβίζεται στην αμυγδαλή.
Οι πέτρες στις αμυγδαλές σχηματίζονται όταν αυτή η παγιδευμένη ουσία σκληραίνει ή ασβεστοποιείται. Αυτό τείνει να συμβαίνει πιο συχνά σε άτομα που έχουν χρόνια φλεγμονή στις αμυγδαλές τους ή επαναλαμβανόμενες κρίσεις αμυγδαλίτιδας.
Ενώ πολλοί άνθρωποι έχουν μικρές πέτρες στις αμυγδαλές τους, ορισμένοι -αν και είναι αρκετά σπάνιο- έχουν μεγαλύτερες πέτρες.

Ποια είναι τα συμπτώματα όταν κάποιος έχει πέτρες στις αμυγδαλές;

Οι πολλές μικρές πέτρες δεν προκαλούν εμφανή συμπτώματα. Ακόμα και όταν είναι μεγάλες, μερικές πέτρες εντοπίζονται μόνο κατά τύχη σε ακτινογραφίες ή σε αξονική τομογραφία. Ορισμένες από τις μεγαλύτερες πέτρες, ωστόσο, μπορεί να προκαλέσουν πολλαπλά συμπτώματα, όπως:

• Κακοσμία στην αναπνοή
  Ένας από τους σημαντικότερους δείκτες μιας πέτρας στην αμυγδαλή είναι η εξαιρετικά κακή αναπνοή ή δυσοσμία του στόματος, που συνοδεύεται από λοίμωξη των αμυγδαλών. Μια μελέτη σε ασθενείς με μια μορφή χρόνιας αμυγδαλίτιδας έδειξε ότι το 75% των ανθρώπων που είχαν αφύσικα υψηλές συγκεντρώσεις πτητικών ενώσεων του θείου στην αναπνοή τους είχε επίσης, (μικρές ή μεγάλες) πέτρες στις αμυγδαλές.
• Πονόλαιμος
  Όταν η αμυγδαλίτιδα και οι πέτρες στις αμυγδαλές εμφανίζονται μαζί, μπορεί να είναι δύσκολο να προσδιοριστεί εάν ο πόνος στο λαιμό προκαλείται από τη μόλυνση ή από τις πέτρες. Η παρουσία όμως κάποιας πέτρας στις αμυγδαλές μπορεί να προκαλέσει έντονο πόνο και δυσφορία ακριβώς στο σημείο που έχει σχηματιστεί.
• Δυσκολία στην κατάποση
  Ανάλογα με την τοποθεσία ή το μέγεθος της πέτρας στην αμυγδαλή, μπορεί να σας είναι δύσκολο ή και επώδυνο να καταπιείτε τροφές και υγρά.
• Πόνος στο αυτί
  Οι πέτρες μπορεί να αναπτυχθούν σε οποιοδήποτε σημείο στην αμυγδαλή. Λόγω κοινών νευρικών διόδων, μπορεί να προκαλέσουν στο άτομο έντονο πόνο στο αυτί, ακόμα κι αν η ίδια η πέτρα δεν αγγίζει το αυτί.
• Πρήξιμο αμυγδαλής
  Η μόλυνση (εάν υπάρχει) στην περιοχή της αμυγδαλής και η ίδια η πέτρα που έχει δημιουργηθεί εκεί μπορεί να προκαλέσουν πρήξιμο και να κάνουν τις αμυγδαλές μεγαλύτερες σε όγκο.

Πηγή: www.onmed.gr

Διαβάστε ακόμη:Αφαίρεση αμυγδαλών: ανώφελη για τα παιδιά