Αλκαλικό περιβάλλον, μακροβιότητα και μικρόβια

Αλκαλικό περιβάλλον και μακροβιότητα

Ο μεγάλος Γάλλος φυσιολόγος Καθηγητής Αλέξης Καρρέλ που ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Ροκφέλλερ στην Αμερική επί 25 χρονιά, έκαμε ένα πείραμα. Πήρε ένα κομμάτι από ζωντανό ιστό της καρδιάς μιας κότας και την διατήρησε σε ένα υγρό που διαρκώς το ανανέωνε και το διατηρούσε ελαφρώς αλκαλικό, όπως είναι η φυσιολογική χημεία του αίματος και των υγρών των ιστών.
Κατόρθωσε με αυτό τον τρόπο να διατηρήσει ζωντανό τον ιστό της καρδιάς της κότας επί 33 χρόνια, καθ’ ον χρόνο, όπως είναι γνωστό, η κότα ζει μόνον 7-8 χρόνια, θα μπορούσαν να διατηρήσουν τον ιστό της καρδιάς της κότας ζωντανό επί 500 χρόνια, αλλά έχασαν το ενδιαφέρον για το πείραμα γιατί απεδείχθη ότι μέσα στο κύτταρο υπάρχει δυνατότης ζωής αγνώστου διάρκειας. Και αν το κύτταρο, αν ο ιστός, αν το όργανο, αν το σώμα, παθαίνει σκλήρυνση, αν εκφυλίζεται, δεν πεθαίνει, αυτό οφείλεται σε δηλητηρίαση από το περιβάλλον, από τα υγρά στα όποια ζει, κινείται και ευρίσκεται το κύτταρο.

Αλκαλικό περιβάλλον και μικρόβια

Άλλοι επιστήμονες έκαμαν ένα πείραμα στην Αμερική και το Μεξικό, παράλληλο προς το πείραμα τού Αλέξη Καρρέλ, αλλά προς αντίθετη κατεύθυνση. Αυτοί πήραν ένα κολοβάκιλο, έναν αβλαβή μικροοργανισμό που υπάρχει στο παχύ έντερο κάθε ανθρώπου. Τον κολοβάκιλο τον διατήρησαν σε υγρό, που, αντιθέτους με εκείνο που έκαμε ο Καρρέλ, άρχισαν να το κάνουν βαθμιαίως και πιο τοξικό, πιο δηλητηριώδες. Ήθελαν να δουν τι θα γίνει ο κολοβάκιλος με την αύξηση της τοξικότητας του υγρού στο οποίο τον διατηρούσαν. Κατάπληκτοι παρατήρησαν κάτι που θα μπορούσαμε να το πούμε μεταστοιχείωση.

Όσο πιο τοξικό γινόταν το περιβάλλον, το υγρό, τόσο άλλαζαν προς το χειρότερο τα χαρακτηριστικά του κολοβακίλου. Έτσι, βαθμιαίως, ο ίδιος ο κολοβάκιλος, ο αβλαβής αυτός μικροοργανισμός, μεταβλήθηκε, με την μεταβολή επί το τοξικότερο του υγρού στο όποιο τον διατηρούσαν, σε μικρόβιο της πνευμονίας, κατόπιν σε μικρόβιο του τύφου, ύστερα σε μικρόβιο της διφθερίτιδας και τελικώς σε μικρόβιο τού τετάνου.

Όταν έφθασαν σ’ αυτό το σημείο, έκαμαν το ίδιο πείραμα με αντίθετη κατεύθυνση:
Άρχισαν να κάνουν το υγρό βαθμιαίως λιγότερο τοξικό, λιγότερο δηλητηριώδες. Και πάλι κατάπληκτοι παρατήρησαν την ίδια βαθμιαία αλλαγή, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το μικρόβιο του τετάνου, στο οποίο είχε μεταβληθεί ο κολοβάκιλος, μεταβλήθηκε βαθμιαίως σε μικρόβιο της διφθερίτιδας, σε μικρόβιο του τύφου, σε μικρόβιο της πνευμονίας, για να καταλήξει και πάλι στην αρχική του μορφή του αβλαβούς κολοβακίλου.

Το πείραμα αυτό, αποδεδειγμένο εργαστηριακός, δημοσιεύθηκε και στην Αμερικανική Ιατρική Εφημερίδα Journal of The Franklin Institute.
Ο κίνδυνος, λοιπόν, δεν προέρχεται από το μικρόβιο, αλλά από το περιβάλλον στο οποίο ζει και κινείται το μικρόβιο, προέρχεται από τα δηλητήρια και τις τοξίνες που υπάρχουν στο αίμα και τα υγρά των ιστών.

Φυσιολογικός το αίμα και τα υγρά των ιστών είναι ελαφρώς αλκαλικά. Αυτό το περιβάλλον είναι εχθρικό προς την αρρώστια.
Γιατί σε αυτό το ελαφρώς αλκαλικό περιβάλλον, τα μικρόβια δεν βρίσκουν τροφή, δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να προκαλέσουν αρρώστια. Τώρα, αν λόγω τοξινώσεως επέλθει αλλαγή σε αυτή την ελαφρώς αλκαλική χημική σύνθεσή των υγρών των ιστών και τού αίματος, δεν έχουμε μια μεταβολή προς το ουδετερό-ξινο, το περιβάλλον αυτό, είναι ακριβώς το περιβάλλον πού ευνοεί την ανάπτυξη της αρρώστιας, γιατί σ’ αυτό το περιβάλλον, τα μικρόβια βρίσκουν άφθονη τροφή, πολλαπλασιάζονται και προκαλούν τις λεγάμενες μικροβιακές αρρώστιες.

Πηγή:Βασικοί κανόνες ορθής διατροφής διαβιώσεως και θεραπευτικής αγωγής-Δημητρίου Ιω. Χρόνη-Μάιος 1978

Διαβάστε ακόμη:ΠΊΝΑΚΑΣ ΑΛΚΑΛΙΚΏΝ-ΌΞΙΝΩΝ ΤΡΟΦΏΝ