Το καλάθι

Το καλάθι βιολογικών λαχανικών

Το καλάθι: Ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση όπως φαίνεται μέσα από την πορεία ενός καλαθιού βιολογικών λαχανικών
Κάθε μέρα, με την δύση του ηλίου, ο Θοδωρής και η Αθανασία τρέχουν ένα λογιστικό και ανθρώπινο μαραθώνιο ο οποίος ξεκινάει 40 χιλιόμετρα από την Αθήνα με σκοπό την διανομή σε διάφορες γωνίες της πόλης των καλαθιών με τα φρεσκοπαρασκευασμένα λαχανικά. Εδώ και τέσσερα χρόνια, οι δυό πρωταγωνιστές μας αγωνίζονται για να φέρουν εις πέρας μία μάχη που ξεκινάει κάθε μέρα την ίδια ώρα υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα μία άλλη μάχη, αυτήν ενάντια στη κρίση.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;
Αρχικά, ξεκίνησα κάνοντας έρευνα στις κοινωνικές επιστήμες. Έζησα επίσης περίπου μία δεκαετία στην Κωνσταντινούπολη προτού εγκατασταθώ στην πόλη καταγωγής μου. Είναι εδώ στην Αθήνα, την οποία και εγκατέλειψα σε μικρή ηλικία και την οποία ξαναβρίσκω σε πλήρη κρίση, όπου ανακαλύπτω όλες τις νέες μορφές αντίστασης που αναδύθηκαν τα οχτώ τελευταία χρόνια της κρίσης.
Εδώ και περίπου ένα χρόνο, έκανα δώρο στον εαυτό μου μία κάμερα. Μέσα από μία προσωπική ματιά προσπαθώ να κατανοήσω τι σημαίνει να χάνεις τα πάντα ενώ συνεχίζεις να τα δίνεις όλα: σε φίλους, σε έρωτες, στη στιγμή... στα κρατικά ταμεία, στις τράπεζες.
Το πλαίσιο μου: ένα καλάθι με βιολογικά λαχανικά.
Οι ηθοποιοί μου: Ο Θοδωρής και η Αθανασία, το ντεκόρ μου: χωράφια, κουζίνες, δρόμοι κι’ ένα φορτηγάκι μ’ εμένα μέσα να βιντεοσκοπώ.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για την ιστορία ενός καλαθιού με λαχανικά που δεν μοιάζει με όλα τ’άλλα. Δεν μοιάζει γιατί βρίσκεται στο επίκεντρο μίας φρενήρης κούρσας ενάντια στο χρόνο και την κρίση, η οποία ρυθμίζει την καθημερινότητα του Θοδωρή και της Αθανασίας.
Βοηθήστε με να πραγματοποιήσω αυτό το ντοκιμαντέρ το οποίο, από τα χωράφια μέχρι την πόλη και από τα χέρια του παραγωγού μέχρι τα πιάτα των καταναλωτών, είναι μία αλληγορική ιστορία της αντίστασης όπως αυτή ενσαρκώνεται από τους πρωταγωνιστές μας που βρίσκουν την σωτηρία στην κίνηση, στο χιούμορ και τον σαρκασμό.
Πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου, ειρωνεύονται τα πάντα και κυρίως τους εαυτούς τους, περνούν από το γέλιο στο θυμό σε χρόνο μηδέν και, παρότι έχουν πληγεί αρκετά από την κρίση, κατορθώνουν παρόλα αυτά να μην την παίρνουν ποτέ στα σοβαρά.

Βιοκαλλιεργητής εδώ και 25 χρόνια, ο Θοδωρής προτιμά την πόλη από την εξοχή.
Αν και λίγο δυσπρόσιτος, του αρέσει να συναναστρέφεται με κόσμο, να συμμετέχει σε συνέδρια και σε διαδηλώσεις, να πηγαίνει στο σινεμά και στο θέατρο. Εξάλλου, η Αντιγόνη παίχτηκε στα χωράφια του το περασμένο Σεπτέμβρη. Oομιλητικός... όποτε το θελήσει, επαναλαμβάνει συχνά ότι αν δεν υπήρχε η κρίση, θα είχε ανοίξει ένα θέατρο. Αλλά προς το παρόν, είναι λιγάκι χρεωμένος, για αυτό και τρέχει. Και τρέχει κάθε βράδυ, από τότε που ξεκίνησε το εμπόριο των καλαθιών. Αιώνιος εργένης, αντιπροσωπεύει τον αυταρχικό πατέρα του οποίου η αυταρχικότητα σιγά σιγά εξαφανίζεται για να αποκαλύψει μια παιδική ψυχή. Λες και δεν έχει σταματήσει να μεγαλώνει και από τα παιδικά του ακόμα χρόνια κουβαλάει ένα ελαφρύ τραύλισμα που εξαφανίζεται όταν τραγουδάει. Γιατί ο Θοδωρής τραγουδάει πολύ, και κυρίως όταν είναι στο τιμόνι.

Η Αθανασία είναι αυτή που τρέχει την επιχείρηση. Πρώην οικονομολόγος στη σύνταξη, τα βγάζει πέρα όπως μπορεί. Για αυτό λοιπόν και η ίδια τρέχει σε σημείο που να έχει μείνει πετσί και κόκκαλο. Τρέχει πίσω από τον Θοδωρή για τον οποίον ετοιμάζει μια καθημερινή διαδρομή και στον οποίον απαντάει στο τηλέφωνο δέκα φορές την ημέρα. Αν τυχόν την ρωτήσεις, δεν είναι ποτέ καλά, είναι μονίμως κουρασμένη, αποδεκατισμένη, συνεχίζει ωστόσο να ξοδεύει μια τρελή ενέργεια σε οτιδήποτε κάνει. Μια πραγματική μητέρα-κουράγιο, είναι αυτή που καθισμένη στο γραφείο της κάθε μέρα καλεί τους πελάτες για να δει εάν χρειάζονται κάτι. Με την βραχνή φωνή της, ο ένας είναι αγάπη μου, ο άλλος κούκλα μου, καρδούλα μου και ψυχή μου. Ανά διαστήματα, καταπονημένη, βρίσκει αμέσως την διάθεσή της για να κάνει πλάκα. Στο τιμόνι του αυτοκινήτου της, περνάει από γλυκόλογα σε βρισιές μέσα σε χρόνο μηδέν. Χάνεται, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, ξανανεβαίνει, βρίζει όλο το κόσμο, στρίβει ένα τσιγάρο και μετά γλυκαίνει ρίχνοντάς σου ένα βλέμμα γεμάτο τρυφερότητα.

Η πρόθεσή μου μέσα από αυτήν την ιστορία και αυτούς τους χαρακτήρες είναι να στείλω ένα μήνυμα ελπίδας ρίχνοντας φως σένα μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης και αντίληψης της ζωής.
Μακριά από το να είναι ένα συχνά αποκαλυπτικό και κινδυνολογικό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, επιθυμώ να προσφέρω ένα διαφορετικό βλέμμα στην κρίση. Ένα βλέμμα πιο διακριτικό και ανθρώπινο που εμπνέεται από τους δύο χαρακτήρες μας οι οποίοι απαντούν στην κρίση με χιούμορ και αυτοσαρκασμό όπως επίσης και κυρίως με την κίνηση... όσο υπάρχει ακόμα βενζίνη.

Εξού και η προσήλωσή μου στην ιδέα ενός road ντοκιμαντέρ για να εκφράσω την αίσθηση και την αναγκαιότητα της κινητικότητας. Κινητικότητα που προσφέρει στους δύο χαρακτήρες μας μία διαφυγή προς τα μπρος την οποία η πραγματικότητα της κρίσης συχνά προλαμβάνει αλλά που επιτρέπει καμιά φορά στον Θοδωρή και την Αθανασία να ονειρευτούν, να γελάσουν και να τραγουδήσουν.

Όπως λοιπόν διαφαίνεται, το έργο αυτό συνολικής διάρκειας 26 λεπτών, διαδραματίζεται κυρίως στους δρόμους. Σ’ένα τρακτέρ, σ’ένα αυτοκίνητο και σ’ένα φορτηγάκι, δομείται σε τρία στάδια-κλειδιά : η προετοιμασία του καλαθιού (στον Μαραθώνα), η διανομή (από τον Μαραθώνα στις διαφορετικές γειτονιές της Αθήνας) και η κατανάλωσή του (από το σημείο παράδοσής του καλαθιού στην κουζίνα του καταναλωτή).

Αυτά τα τρία στάδια συνθέτουν τρεις διαφορετικές κινηματογραφικές ενότητες.
Η προετοιμασία στα χωράφια διαδραματίζεται το πρωί και νωρίς το απόγευμα, η διανομή με το αυτοκίνητο η το φορτηγάκι στο τέλος της μέρας ή νωρίς το βράδυ και η κατανάλωση στην κουζίνα το βράδυ.
Ωστόσο η διανομή του καλαθιού, ή αλλιώς η κορύφωση της κούρσας όπου και βλέπουμε τον Θοδωρή και την Αθανασία σε πλήρη δράση και ομολογία, θα καταλαμβάνουν πάνω από το μισό του έργου.
Εάν και θα υπάρχει σεβασμός ως προς την ενότητα του χρόνου και του τόπου, το έργο ωστόσο διατηρεί μία ελευθερία κίνησης μεταξύ των τριών σταδίων. Ανάμεσα σε πλάνα στο αυτοκίνητο με τον Θοδωρή και την Αθανασία, θα εναλλάσσονται πλάνα με καταναλωτές την ώρα που αναμένουν το καλάθι τους, την ώρα που το αδειάζουν στην κουζίνα τους ή και άλλα πλάνα στα χωράφια του Θοδωρή. Είναι και ο τρόπος για να ξεφύγουμε από τον φρενήρη ρυθμό της κούρσας, για να ξεχάσουμε το ντεκόρ του αυτοκινήτου και για να ξαναδώσουμε πνοή στην ιστορία.

!!! Το πρότζεκτ αυτό έχει ήδη την στήριξη μιας γαλλικής εταιρίας παραγωγής με το όνομα «Just Like Wow!».
Με έδρα την Μασσαλία, τον δεύτερο τόπο καταγωγής μου, η εταιρία αυτή μου παρείχε μεγάλη βοήθεια για την δρομολόγηση του έργου (ενίσχυση οικονομική και προσωπική, επίβλεψη του σεναρίου, τεχνική υποστήριξη) και παρακολουθεί από κοντά την εξέλιξη του πρότζεκτ. Σήμερα έχω επίσης ανάγκη και της δική σας υποστήριξη για την συνέχιση των γυρισμάτων.

Ύστερα από κάποιους μήνες για το εντοπισμό των τοποθεσιών, εξίσου απαραίτητοι και για την δημιουργία μίας σχέσης εμπιστοσύνης με τους πρωταγωνιστές, ξεκίνησα ένα μέρος των γυρισμάτων.
Η βοήθειά σας θα μου επιτρέψει να να ενισχύσω τον τεχνικό μου εξοπλισμό, για χρηματοδοτήσω τα αμέτρητα πήγαινε-έλα μεταξύ Αθήνας και Μαραθώνα, για να πληρώσω τα πολλά γεύματα την ώρα των γυρισμάτων και τέλος, για να προσφέρω στον Θοδωρή και την Αθανασία ένα GPS έτσι ώστε να μην χάνονται στη διαδρομή...

Υπάρχει επίσης και η δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης για την μετάφραση του έργου
Η υποστήριξη αυτού του πρότζεκτ είναι πάνω απ’όλα η πίστη στη δύναμη του ντοκιμαντέρ και στην ικανότητά του να διεγείρει συνειδήσεις. Στην ικανότητα του να μεταφέρει μηνύματα ελπίδας στις κοινωνίες μας που διέρχονται επαναλαμβανόμενες και παρόμοιες κρίσεις, στην διάρκεια των οποίων μπορούμε να δούμε τους ανθρώπους σε όλη τους την ένδεια αλλά και την σθεναρότητα τους.

Υποστηρίζουμε το καλάθι:

Πηγή: https://www.indiegogo.com/projects/le-panier#/

Διαβάστε ακόμη:Οικοκοινότητες και οικοχωριά