Εισαγωγή: αποσταγμένο νερό

Αποσταγμένο νερό: η διαφορά του οργανικού-ανόργανου

Μάθημα Νο 1
Σύμφωνα με το λεξικό Webster κατά την Αγγλική έννοια, η λέξη ανόργανο
ορίζεται ως εξής:

1. Μη οργανικό, μη “προικισμένο” ή που δεν υπόκειται σε οργάνωση [ή οργανισμό], στερούμενο οργανωτικής δομής ή της δομής ενός ζωντανού οργανισμού, ανοργάνωτο, τα πετρώματα όπως και τα ορυκτά και όλες οι μη ζωντανές χημικές ενώσεις και στοιχεία είναι ανόργανα.
2. Αναφέρεται σε κάτι που περιλαμβάνει ουσίες ή είδη ([αντικείμενα] της ανόργανης χημείας, ανόργανες δυνάμεις, το ανόργανο βασίλειο. Η λέξη οργανικό περιγράφεται από την ίδια πηγή ως: αφορά το [ζωτικό] όργανο ή τις λειτουργίες του, περιέχει ή αποτελείτε από [ζωτικά] όργανα, [για παράδειγμα] η οργανική δομή του ανθρώπου ή των φυτών.

Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα που έγκειται η διαφορά, αλλά είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα για να κατανοήσουμε πλήρως την πραγματική διαφορά. Το τελικό προϊόν της καύσης, ιδιαίτερα της οργανικής ύλης, είναι κυρίως διοξείδιο του άνθρακα και τόσο ο μεταβολισμός των ζώων όσο και του ανθρώπου θεωρείται σήμερα ότι είναι μια αργή διαδικασία οξείδωσης. Το ανθρώπινο σώμα πάντα περιέχει πολύ περισσότερο οξυγόνο από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο.

Η Ελληνική λέξη ΟΞΥΓΌΝΟ ενέχει την έννοια του γεννώ. Το μόνο αναπνεύσιμο οξυγόνο που παράγεται από τη φύση είναι από τα φύλλα ή αλλιώς τους πνεύμονες των φυτών και εκλύεται στην ατμόσφαιρα σε αφθονία.
Το διοξείδιο του άνθρακα δεν δύναται, δεν μπορεί να στηρίξει τη ζωή ενός ανθρώπινου ή ζωικού κυττάρου, αλλά μπορεί να απορροφηθεί από τον οργανισμό ενός φυτού. Ο άνθρακας χρησιμοποιείται [από το φυτό] για δομικούς σκοπούς και το οξυγόνο το εκλύει [εκπνέει] στο περιβάλλον. Επομένως, η ίδια η αναπνοή της ανθρώπινης ζωής εξαρτάται από το βασίλειο των φυτών ή βοτάνων.

Η Αγία Γραφή λέει: «Οι καρποί τους θα χρησιμεύουν για τροφή και τα φύλλα τους για γιατρειά των εθνών» και η σύγχρονη επιστήμη επαληθεύει αυτό το γεγονός. Γνωρίζουμε καλά ότι ένα βότανο μπορεί και όντως αφομοιώνει την ανόργανη ορυκτή ύλη και ότι μέσα από κάποια ‘μυστηριώδη’ και άγνωστη ‘αλχημεία’ μετατρέπει αυτή την αδρανή και άψυχη ύλη σε ζωντανό οργανικό υλικό το οποίο, όταν έρχεται στο ζωικό ή ανθρώπινο κύτταρο απορροφάται με όρεξη, διατηρώντας και ανανεώνοντας την διαδικασία της ζωής του.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η διαδικασία ζωής του ανθρώπινου κυττάρου δεν μπορεί να διατηρηθεί από οποιοδήποτε στοιχείο ή ένωση που λαμβάνεται απευθείας από το ανόργανο βασίλειο.

Ακόμη και το οξυγόνο στον αέρα που αναπνέουμε, αραιώνεται με 79,07% αζώτου, κατ' όγκο, ή 77 τοις εκατό άζωτο κατά βάρος. Εάν το καθαρό οξυγόνο εισπνέεται για περισσότερο από ένα συγκριτικά σύντομο χρονικό διάστημα, θα καταστρέψει τους ιστούς καίγοντας τους. Εάν ένα ποντίκι τοποθετηθεί σε ένα μεγάλο βάζο οξυγόνου, θα τρέχει και θα είναι υπερβολικά δραστήριο για 20 ή 30 λεπτά, αλλά στη συνέχεια θα πεθάνει. Ωστόσο, το οξυγόνο από τα φυτά, που χρησιμοποιείται ως τροφή και φάρμακο δεν καταστρέφει έτσι.

Εδώ είναι κατάλληλο να δώσουμε δύο παραδείγματα της επίδρασης οργανικών και ανόργανων ενώσεων ή στοιχείων στον ανθρώπινο οργανισμό, για να αποδείξουμε πέρα από κάθε αμφιβολία, το καταστρεπτικό αποτέλεσμα του ενός, και το ευεργετικό αποτέλεσμα του άλλου.

Παράδειγμα 1ο: Το Οξαλικό Οξύ (C-2O4-H2)+2H2O δεν υπάρχει ελεύθερο στη φύση αλλά αλλά μπορεί να βρεθεί σε συνδυασμό με το νάτριο, το κάλιο, το ασβέστιο, τον σίδερο, και το μαγγάνιο στους χυμούς πολλών φυτών όπως το Ραβέντι [Rheum rhabarbarum, ρήο, ραβέντι, Rubarb], την Οξαλίδα [Rumex acetosa, ξινολάπατο, ξυνόχορτο, Sorrel], στον φλοιό Δρυς [Quercus, Oak bark], στο δέντρο Κιγχόνη [Cinchona officinalis, Cinchona], στο Yellow Dock [Rumex crispus] κ.τ.λ.

Το οξαλικό οξύ παρασκευάζεται τεχνητά με οξείδωση ζάχαρης και αμύλου με νιτρικό οξύ (H-N-O-3), και με αυτή τη μορφή είναι ένα από τα πιο ισχυρά εξαγόμενα γνωστά δηλητήρια. Ένα δράμι [περίπου 3,2 γραμμάρια] γίνεται γρήγορα θανατηφόρο καταστρέφοντας την οργανική δομή οποιουδήποτε ιστού αγγίζει. Κυριολεκτικά κατατρώει τους ιστούς του στόματος, του οισοφάγου, του στομάχου, του δωδεκαδακτύλου, προκαλεί διάτρηση του περιτοναίου και τελικά σε περίπου 30 λεπτά μετά την κατάποση και πολλά δεινά θα οδηγήσει σε θάνατο. Το ίδιο οξύ με τη μορφή οξαλικού σιδήρου, καλίου, νατρίου ή ασβεστίου που βρίσκονται στα φυτά που αναφέραμε, Ραβέντι, Οξαλίδα κ.τ.λ. είναι ακίνδυνο και τα βότανα αυτά καταναλώνονται σε μεγάλες ποσότητες τόσο από τον άνθρωπο όσο και από τα ζώα.

Αυτά τα φυτά καλλιεργούνται και διανέμονται ελεύθερα σε όλα τα μέρη του πολιτισμένου κόσμου και κανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι βλαβερά, μάλιστα, το Ραβέντι είναι ένα από τα καλύτερα μας καθαρτικά και καθαριστικά αίματος βότανα, ενώ τα φρέσκα φύλλα της Οξαλίδας χρησιμοποιούνται εκτενώς σε σαλάτες και συνιστώνται από αρχαίους και σύγχρονους βοτανολόγους για το σκορβούτο ή την χελώνια [λεμφαδενοπάθεια του λαιμού, scrofula].
Η Οξαλίδα έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για τη μείωση του λιπώδους ιστού [adipose tissue], στη θεραπεία των μολυσμένων ελκών και των εκκολπώσεων (foul and sloughing ulcers) και για τον καρκίνο. Ανήκει στην οικογένεια που είναι γνωστή ως Polygonaceae ή στην οικογένεια του Φαγόπυρου [ή μαυροσίταρο, Φαγόπυρον το εδώδιμον, Fagopyrum esculentum, buckwheat].
Πολλά από τα καλύτερα θεραπευτικά μας μέσα ανήκουν σε αυτήν την οικογένεια, όπως το Yellow dock [Rumex Crispus] και αρκετά άλλα. Όλα αυτά περιέχουν σίδηρο και κάθε ένα από αυτά περιέχει οξείδια από 2 έως 40%.

Παράδειγμα 2ο: Μια άλλη αξιοσημείωτη περίπτωση του αντίθετου αποτελέσματος που προκαλείται από τη χρήση ανόργανης σε αντίθεση με την οργανική ύλη παρατηρείται στο Θείο. Το ανόργανο θείο [θειάφι] χορηγείται συνήθως με τη μορφή σκόνης που ονομάζεται άνθη Θείου [Flowers of Sulphur]. Με αυτή τη μορφή, θα κυκλοφορήσει μέσω του [ανθρώπινου] συστήματος και το μεγαλύτερο μέρος του θα αποβληθεί από τους πόρους του δέρματος αμετάβλητο, δείχνοντας ότι δεν έχει αφομοιωθεί από τα κύτταρα, αλλά απορρίφθηκε.

Οι βλαβερές συνέπειες του ορυκτού θείου, ωστόσο, οφείλονται στη συγγένεια του με τον σίδηρο, αλλά και στην καταστροφή των ζυμώσεων [ή ζυμών, ferments] και των ενζύμων, καθώς και στη δημιουργία θειούχων και θειικών οξέων μέσα στον οργανισμό. ‘Κλέβει’ το σίδερο από τα τρόφιμα και το αίμα, σχηματίζοντας θειούχο σίδηρο, το οποίο κάνει δυσκοίλιο και στεγνώνει από τις διάφορες εκκρίσεις του το πεπτικό σύστημα. Επίσης ‘κλέβει’ και το nascent hydrogen από τα υγρά και τους ιστούς σχηματίζοντας ανυδρίτη θείου [sulphuranhydride] ή θειωμένο υδρογόνο [sulphureted hydrogen]. Αυτό είναι το δύσοσμο αέριο για το οποίο όλοι νιώθουμε αποστροφή, το οποίο πάντα εκλύεται από την αποσύνθεση της οργανικής ύλης, των ζώων και των φυτών. Είναι η δυσοσμία των κλούβιων αυγών, πληγών που ‘σαπίζουν’, περιττωμάτων, αποσυντεθειμένης σάρκας κ.τ.λ.

Από την άλλη μεριά όμως έχουμε το οργανικό θείο στα κρεμμύδια, το νεροκάρδαμο, τα λουλούδια κατιφέδων, το σκόρδο, την ασαφετίδα, που όλα χρησιμοποιούνται ως αρωματικά στα τρόφιμα και ως υγιεινά καρυκεύματα. Αν και ορισμένοι άνθρωποι έχουν αντιπάθειες σε κάποιο ή σε όλα τα παραπάνω, παρ 'όλα αυτά, είναι πολύ αγνά, μη δηλητηριώδεις μορφές οργανικού θείου που έχουν και εξακολουθούν να αποκαθιστούν το οργανικό θείο στα κύτταρα και τα όργανα που έχει χαθεί σε μια πυώδη ασθένεια [purulent disease] και σε αποσύνθεση των ιστών.

Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που δείχνει την ανυπολόγιστη βλάβη που μπορεί να γίνει στον ανθρώπινο οργανισμό, με τη χορήγηση ανόργανων ουσιών, ειδικότερα εκείνων που έχουν κατασκευαστεί τεχνητά ή διαχωριστεί από την οργανική ύλη με την δράση ‘βίαιων’ οξέων, αλκαλίων ή μετατροπής τους σε τέφρα μέσω καύσης.

Παράδειγμα 3ο: Υπάρχει ένα παγκοσμίως χρησιμοποιούμενο ύπουλο δηλητήριο που συνήθως ονομάζεται «ιώδιο». Αυτό το στοιχείο βρίσκεται στη φύση σε συνδυασμό με νάτριο, κάλιο, ασβέστιο και μαγγάνιο, στο θαλασσινό νερό, σε πηγές μεταλλικού νερού, θαλάσσια φυτά και ζώα, αλλά σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες. Υπάρχουν μόνο 37 μέρη ιωδίου σε 100.000 μέρη μουρουνόλαδο. Το κοινώς χρησιμοποιούμενο ιώδιο λαμβάνεται από τις τέφρες του καμένου θαλάσσιου φαιοφύκους [kelp], διαλύεται σε νερό και το διάλυμα στη συνέχεια εξατμίζεται.

Το ιώδιο αποδεσμεύεται με τη δράση του χλωρίου, με τη βοήθεια θερμότητας και στη συνέχεια συμπυκνώνεται. Λαμβανόμενη εσωτερικά, αυτή η μορφή ιωδίου ενεργεί ως τοπικό ερεθιστικό και ως πραγματικό δηλητήριο. Διασπά [αποσυνθέτει] αργά το νερό, ‘κλέβοντας’ υδρογόνου, για να σχηματίσει ιωδιούχο υδρογόνο (Ι.Υ.). Αυτό με τη σειρά του εκλύει λευκούς καπνούς σε επαφή με τον αέρα και έχει ισχυρή όξινη αντίδραση. Αναμεμειγμένο με το οξυγόνο, αποσυντίθεται στο σκοτάδι σχηματίζοντας νερό και απελευθερώνει ιώδιο το οποίο και πάλι ασκεί τα καταστροφικά του αποτελέσματα στα γαστρικά όργανα και υγρά προκαλώντας αλυσιδωτές καταστροφές.

Το αέριο που αναφέρθηκε προηγουμένως ως αναφορά το θείο, δηλαδή ο ανυδρίτης του θείου [sulphuranhydride], διασπάτε [αποσυντίθεται] με ιώδιο, σχηματίζοντας για ακόμη μια φορά ιωδιούχο υδρογόνο απελευθερώνοντας θείο και είδαμε τι προκαλεί το θείο. Το ανόργανο αυτό ιώδιο είναι πολύ ύπουλο και ζημιογόνο, μια ουσία που διαταράσσει και αποδιοργανώνει όλα τα πεπτικά υγρά, δημιουργώντας διάφορες μορφές δυσπεψίας, σοβαρό γαστρικό πόνο, βαρυστομαχιά, ρεψίματα δύσοσμων αερίων και αδυναμία αφομοίωσης της τροφής. Η ιδιαίτερη όπως θεωρείτε αυτή ασθένεια ονομάζεται «ιωδισμός» [Iodism]. Δεν περιορίζει με κανέναν τρόπο την καταστροφική του δράση στα γαστρικά όργανα, ούτε πρέπει να ληφθεί εσωτερικά για να δηλητηριάσει το σώμα, διότι εάν το βάλουμε πάνω στον λαιμό ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, μπορεί να ανιχνευθεί στα ούρα μέσα σε 30 έως 40 λεπτά.

Η δοκιμή που το αποδεικνύει αυτό είναι πολύ απλή. Βάλτε [χρωματίστε με] ιώδιο στον λαιμό, 40 λεπτά αργότερα ουρήστε σε ένα δοχείο που περιέχει άμυλο. Εάν υπάρχει ιώδιο [στα ούρα], θα έχουν ένα ιώδες χρώμα. Τώρα ας δούμε πόσο διαφορετικά εκδηλώνεται η δράση του οργανικού ιωδίου και το πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει. Κάθε θαλάσσιο φυτό περιέχει ιώδιο σε συνδυασμό με νάτριο, κάλιο, ασβέστιο και μαγγάνιο. Επίσης φωσφορικά, θειικά χλωρίδια, βρωμίδια [sulphates] κλπ. Όλα είναι μη δηλητηριώδη, θρεπτικά τρόφιμα, αντισκορβουτικά και θεραπευτικά φυτά του υψίστου βαθμού.

Ας δούμε δύο ιδιαίτερα, που για χιλιάδες χρόνια έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία ως αγωγή για τη γιατριά χρόνιων ασθενειών. Το φύκι Bladder Wrack (Fucus Vesiculosus). Είναι πολύ μεγάλης αξίας θεραπευτικό, ιδιαίτερα στην παχυσαρκία, μειώνοντας τα λιπαρά οξέα και τείνει να απαλλάσσει το [ανθρώπινο] σύστημα από τα άχρηστα απόβλητα.
Το Irish mosh (Chondrus Crispus) ένα θαλάσσιο φύκι [είδος κόκκινου φυκιού του Ατλαντικού] είναι αξιοσημείωτο μαλακτικό, θρεπτικό τρόφιμο που παρέχει στον οργανισμό αυτό που γενικά λέμε βιταμίνες, με τη μορφή χλωριδίων, ιωδιδίων [Iodides], βρωμιούχων, φωσφορικών και θειικών αλάτων του νατρίου, του καλίου, του ασβεστίου και του μαγνησίου. Όλα αυτά τα ‘θετικά’ οργανικά άλατα είναι απολύτως απαραίτητα για τον υγιή μεταβολισμό του ανθρώπινου σώματος.

- Όλη αυτή η οικογένεια των βοτάνων περιγράφεται πλήρως, μαζί με την θεραπευτική εφαρμογή τους. Φυσικά θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατοντάδες περιπτώσεις για να αποδειχθεί η επιβλαβής επίδραση της εφαρμογής της ανόργανης ύλης και το θετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα της ευφυούς εφαρμογής των - Βοτάνων - από το μεγάλο κατάστημα οργανικών θεραπειών της Φύσης, στη θεραπεία των παθολογικών καταστάσεων του ανθρώπινου οργανισμού, αλλά σίγουρα αυτά τα τρία παραδείγματα επαρκούν για να πείσουν τους πιο δύσπιστους. Ειλικρινά ελπίζω να κατάφερα να γίνω σαφής χωρίς να υποβάλω σε δοκιμή την υπομονή σας.

Μετάφραση για το ftiaxno.gr [Πέτρος Μ.]
[το κείμενο στις αγκύλες είναι σημειώσεις και επεξηγήσεις του μεταφραστή ή το Αγγλικό πρωτότυπο κείμενο]

Πηγή: AN ADVANCED TREATISE ON HERBS by Dr. Edward E. Shook

Διαβάστε ακόμη:Οργανικά και όχι ανόργανα